Soms maak je als doula iets mee wat je tot in de kern van je
wezen raakt en is het leven vreemd en onbegrijpelijk. Ik ben onderweg naar een cliënte.
“Een cliënte” is ze al lang niet meer, daar zijn we voorbij. Ik ben haar doula
en meer dan dat….. We maken een intense
reis met elkaar, zij en ik, en ik voel een diepe verbondenheid met haar. Deze
prachtige vrouw gaat vannacht geboorte geven aan haar kind en deze vrouw
verloor haar man, de vader van de baby, door een dodelijk auto-ongeluk toen ze
zes weken zwanger was van dit kind……
In de uren van de nacht en de dag die daarop volgt gebeurt
iets onbeschrijfelijks, iets groots. Tijdens de intense uren van geboorte raak
je als vrouw de grens van het leven, raken twee werelden elkaar. We bevinden
ons in een bel, een aparte plek, waar leven en dood samen zijn. Veel hebben we gesproken over loslaten en of
je wel kán loslaten in zo'n situatie. Met de geboorte van dit kleine mensje
laat ze toch ook een stukje van de papa los dat nu nog in haar buik zit…. Even
sluipt de angst naar binnen of dit wel thuis kan gebeuren op de manier die ze
voor ogen had. In de kamer hangt
verpletterend gemis dik in de lucht. En
toch.… en toch is er ook liefde….. ja, Liefde. Het is alsof in deze heilige
ruimte de papa haar opnieuw dit hemel-kind schenkt…. En ik zie haar voor mijn
ogen vertrouwen krijgen, kracht vinden, zich vastbijten om het zelf op eigen
kracht te gaan volbrengen. Ik zie haar heel diep graven en prachtig leven geven.
Liefde, respect en eerbied voor haar trekken diep hun spoor in mijn hart. En
ook deze geboorte voegt een laag van liefde toe. Dankbaar ben ik dat ze mij
gevraagd heeft dit samen met haar te doen, dat ik getuige mag zijn van deze gebeurtenis.
Ik weet haar omringd door een lieve vriendenkring. Vrienden
van de papa die zelfs mij berichtjes sturen met de vraag of ik alsjeblieft goed
voor haar wil zorgen. Er zijn vrouwen uit het dorp die voor haar gaan koken de
eerste weken. We hebben samen rauwe én mooie dingen beleefd deze maanden. Ondanks het verdriet dat er is zou ik een
deken van goedheid en liefde van het leven om haar heen willen vouwen en haar
willen behoeden voor alle pijn. Ik hoop dat ik een beetje die deken voor haar
was. Ik hoop dat ik deze maanden en deze nacht de ruimte voor haar fysiek en
emotioneel wat veiliger en zachter heb kunnen maken.
Het kleine jongetje is nu al weer even hier op aarde en
heeft een geweldige moeder en een stoer broertje. Mijn doula begeleiding is
afgerond… het heeft mij tot in het diepst van mijn hart geraakt. Sommige handen laten elkaar nooit meer los…. ♥
Liefs, Marlies.
