Het is al geruime tijd geleden dat ik als doula in aanraking kwam met een klant die meerdere miskramen had gehad. Voor mij is liefdevol contact met je kind prioriteit nummer 1 in opvoeding en begint dit al lang voordat je kindje geboren wordt. Het was dan ook lastig voor te stellen dat deze vrouw pas na de 20 weken echo durfde te geloven dat het kindje misschien toch echt ging komen. Er bleef twijfel ondanks het zichtbaar en voelbaar zijn van de baby. Mijn voorstel voor een meditatie voor het verdiepen van de band werd van de hand gewezen. Liefdevol heb ik hen gesteund in deze tijd. Toch knaagde er diep in mij onbegrip. Ik gunde het kindje een 'ik wil je hier bij me.. Je bent welkom!' en moeder een roze wolk van geluk, maar haar diepe wens en hoop leek overschaduwd door de angst dat het toch nog mis zou gaan.
Destijds was mijn enige referentiekader mijn eigen twee zwangerschappen (waarbij ik direct zwanger was en bij conceptie al voelde dat het 'raak' was). Zelfs bij de conceptie stuurde ik al een welkom voor dit zieltje het universum in. Ik had ondanks alle kwaaltjes zo’n roze wolkgevoel dat ik me toch moeizaam kon voorstellen dat je terughoudend bent met je welkom. Het kindje mag zich toch geliefd voelen, ook als het maar kort bij je blijft? Zo dacht ik erover. Tot vorig jaar juni..
Mijn ogen gaan open en ik rek me uit. Hmm, lekker geslapen. Ik voel me uitgerust. Als ik overeind kom merk ik dat ik me eigenlijk sowieso heel goed voel. Te goed... Ik weet niet waarom, maar ik voel me er ongemakkelijk bij. Als ik mijn ochtendjas aanzwiep en mezelf in de spiegel zie, lijkt het wel of het beginnende buikje ook ineens weg is... Hmm. Op het toilet staat even mijn wereld stil als ik naar het wc-papierje en vervolgens ook mijn onderbroek kijk. Bloed... Even duurt het voordat ik besef wat dit betekent, ik slik en denk aan hoe ik me zo even nog te goed voelde. De realiteit van wat er gebeurd zinkt in. Nee, het kan niet waar zijn... Waarom? Ik kan de tranen niet tegenhouden. Ik ren de trap op duik in mijn bed en huil urenlang. Zeven weken zwangerschap kwamen tot een gierende halt.
Het heeft niet zo mogen zijn. Toch had ik nooit gedacht dat het mij kon overkomen. De zwangerschap was wel anders gelopen dan mijn vorige twee; heftiger. Maar elke zwangerschap is anders, ik nam het voor lief en geen kwaaltje kon mijn geluk aantasten. Elke dag las ik in mijn zwangerschapsboeken en zelfs bij het voorlezen voor mijn kinderen besefte ik dat een klein zieltje ook meeluisterde. Elke avond zong ik een wiegeliedje voor de kleine. Tot die ochtend.. Ik had van te voren niets gevoeld en nu voelde ik me alleen nog maar leeg. Het verdriet was groter en ondraaglijker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Het voelde als een groot verlies van ons kindje, een kindje waarvan ik hield en waar ik dromen voor had.
Na vele gesprekken kwam er acceptatie. Mijn moeder (die zelf tweemaal een miskraam had) maakte uiteindelijk de opmerking die me hielp naar een stukje zingeving van deze levenservaring. 'Ergens is het ook wel alsof je nu toetreedt tot een geheime orde van vrouwen. Je kent nu ook de andere kant van het moederschap en de pijn van loslaten...' Dit sterkte me. Ik voelde destijds bij mijn bevallingen sterke verbondenheid met alle moeders. Nu voelde ik een diep respect en een verbintenis met alle moeders die dit verlies kennen. Ik voelde me rustiger. Enkele dagen later vroeg mijn moeder me 'Hoe denk je dat dit jouw doula-werk zal beïnvloeden en verrijken? Dat je echt kan meevoelen hierover? Het overkomt zoveel vrouwen...' Er kwam een diepe rust over me, wetende dat ik mijn ervaring weer kan transformeren en anderen ermee kan ondersteunen.
Nu voel ik ook dat ik nog een ervaring op aan het doen ben, die mijn doula-werk zal verrijken. Zwanger na een miskraam... Het is nog die prille fase, zes weken zwanger ben ik. Een week eerder dan toen het de vorige keer mis ging. Ook deze conceptie heb ik gevoeld, maar een 'eerst zien dan geloven'-gevoel stond deze keer meer op de voorgrond. Geen roze wolk vanaf de eerste dag overtijd, maar eerst die test afwachten, ondanks dat mijn pijnlijke tepels en lichte misselijkheid duidelijk aanwezig waren. Het gewone vertrouwen in mijn lijf en de zorgeloze roze wolk zijn ver te zoeken. Hoewel... Een glimlach als ik me misselijk voel en mijn lijf bevestigt dat het toch echt dichterbij komt. Stap voor stap wordt mijn grijze wolk witter. Toch vind ik het contact zoeken met mijn kindje beangstigend. De vorige keer hechtte ik me zo snel... Had ik al zoveel hoop en plannen, nooit was het in me opgekomen dat het mis kon gaan. Nu denk ik er voortdurend aan. Ik kan geen wc-papiertje in het toilet gooien zonder eerst te kijken of er geen bloed op zit. Ik wil dat ook dit kindje weet hoe welkom het is, dus sluit ik mijn ogen en breng ik mijn aandacht naar mijn buik. Voelt het nog 'vol'? Oké, dan kan ik weer ontspannen... Hallo? misschien zit je daar?.. Hmm later. Gek hoe mijn eerdere overtuiging ‘it’s better to have loved and lost then never to have loved at all’ voor mij even niet op lijkt te gaan. Alsof ik mezelf tegen de pijn wil beschermen. Geen babbels nog met deze baby, ik voel dat deze wolk langzaam wit wordt, maar zeker nog niet roze. In mijn hart weet ik dat dit zieltje nu al geliefd is en met deze blog zet ik dat ook in de wereld. Maar het hardop tegen de kleine zelf zeggen en mijn hoop toelaten durf ik niet. Nog niet...
