Gedachten aan de laatste geboorte waar ik als doula bij was
deze week spoken door mijn hoofd. In het ziekenhuis waar deze geboorte
plaatsvond is helaas maar een klein gedeelte van de nieuwe 'moeder- en babyvriendelijke keizersnede' overgenomen in het protocol (een ander onderwerp voor
een volgend blog) De moeder wordt nu herenigd met haar pasgeboren baby en haar
partner in de uitslaapkamer waar vervolgens het eerste contactuur
plaatsvind. Geen kort moment van huid-op-huid contact bij mama op de operatiekamer en de
baby verlaat met papa vrijwel meteen de ruimte. Als doula mag ik in dit
ziekenhuis niet mee naar de operatiekamer (ook niet naar de uitslaapkamer overigens) maar wacht dan
op de papa en de baby op de afdeling. Het kleine gezonde meisje huilt
onbedaarlijk in de couveuse maar als we vragen of zij dan even bij papa huid-op-huid mag liggen mag dat niet omdat ze over een half uurtje naar de
uitslaapkamer gaan waar mama op hen wacht... Een nieuw beleid, dat een
verbetering zou moeten zijn, maar waardoor nu een pasgeboren meisje zonder aanraking drie kwartier ligt te huilen…
Ook denk ik aan wat er vaak gebeurt als ik met een groep meiden
van de middelbare school werk. Als ik aan ze vraag of ze weten hoe een geboorte
verloopt en hoe ze denken dat ze ooit zelf zullen bevallen, krijg ik van
die soap-achtige verhalen te horen van gillende vrouwen, hulpeloos liggend in
een bed, helse pijnen verdragend. Waarom is dat het heersende beeld onder jonge meiden, de toekomstige moeders? Zou er niet een tegengeluid kunnen komen
vanuit de media dat laat zien dat het ook anders kan? Of op scholen: aparte
meiden-voorlichtingslessen over allerlei vrouwendingen waaronder ook
zwangerschap en geboorte? Ook een onderwerp voor een ander blog.
Ondertussen blader ik in het boek van Sarah Buckley: Gentle
birth, gentle mothering. Mijn oog valt op wat zij schrijft over “overgave”. Loslaten of je overgeven aan iets heeft in onze westerse cultuur vaak geen
positieve klank, schrijft ze. In plaats daarvan worden we aangemoedigd om
vooral actief te zijn en ons leven onder controle te hebben. Deze houding kan
ons ver brengen, maar in het geval van een geboorte kan een baby niet alleen op
pure wilskracht geboren worden. Dan is het nodig je te begeven op het pad van
de overgave. Is het ontbreken van vertrouwen in je lichaam - het vrouwelijke
lichaam - de oorzaak van de moeilijkheid om tot overgave te komen? Als je
zwanger bent wordt je wel erg overspoeld vanuit alle hoeken met alles wat maar
mogelijk mis kan gaan tijdens de bevalling. We vergeten steeds vaker dat we
deze bijzondere, natuurlijke kracht om te baren werkelijk zelf bezitten.
Daarnaast zijn we ook de onvoorwaardelijke, voortdurende steun van een ervaren
“geboortebewaakster” verloren. Een vertrouwde verloskundige, die continu bij
je blijft, of een doula herinneren je eraan dat je zelfs genetisch gezien alle
geboorten van de vrouwen tot ver terug in je familielijn in je draagt en dat je
diep van binnen al weet hoe je het beste geboorte geeft aan je kind. Als je je
overgeeft en de bewuste controle loslaat, komen je diepere innerlijke,
natuurlijke ritmes aan de oppervlakte. Als je je over kunt geven aan de tijd
die je lichaam nodig heeft om te bevallen, zonder op te willen schieten en
zonder te snel in te grijpen, leer je je eigen natuurlijke ritme en dat van je
baby te vertrouwen. Dat vertrouwen is ook een grote gift die je helpt in je
moederschap en bij het zorgen voor je kind. Wat prachtig verwoord en goed
geschreven. Heel veel informatie staat er in dit boek! Wel in het Engels, maar het is echt een
aanrader, ook voor de eerste weken na de geboorte.
Ik heb me ook een beetje overgeven aan mijn gedachten, mijn
prestatiedrang losgelaten en daaruit is dit “vakantieblog” ontstaan. Met zon
en zee in mijn hoofd en ieder geval ideeën voor volgende schrijfsels en een
hoop los zwevende gedachten die nog geboren mogen worden.
Lieve zomergroet,
Marlies Phielix.
Marlies Phielix.
