Eén
van de dingen die ik als doula heel belangrijk vind, is dat de vrouw zich
gehoord voelt tijdens de bevalling. Daarvoor moet ze ook zelf al haar wensen
uitspreken of laten verwoorden door anderen. Dat dit niet zo makkelijk is als
het lijkt, heb ik onlangs zelf ervaren.
Dat
ik het lastig vind om voor mezelf op te komen kwam ik bij de 20 weken-echo al
weer tegen. Ondanks dat dit mijn derde kindje is en ik inmiddels weet wat ik
wil en veel vertrouwen heb in mijn lichaam, mijn bevalteam met zorg en aandacht gekozen
heb en ze al mijn wensen kennen, blijkt het uitspreken als me iets dwars zit op
dat moment toch nog lastig voor me. De echoscopiste duwde op mijn buik alsof het
niets was. Ze deed me pijn omdat mijn kindje niet goed lag voor haar foto en in
plaats van haar een halt toe te roepen vroeg ik mijn kindje te draaien (wat ze
netjes deed). Mooi onderwerp van gesprek met mijn man en doula: ‘Help me
herinneren dat ik een keuze heb en help me mijn stem te vinden’.
Dat dit ook tijdens de bevalling een uitdaging zou worden had ik dus wel verwacht, maar nu ook al ervaren. Ondanks dat mijn kindje er nu (37 weken en 5 dagen zwanger) nog niet is, heb ik namelijk al een voorproefje op de bevalling gehad.
Drie
dagen geleden kreeg ik weeën. Nadat de contracties enige uren bezig
waren en zodra mijn andere kinderen op bed lagen, werden deze heftiger en kwamen
ze elke drie minuten. Eigenlijk waren ze nog steeds niet pijnlijk te noemen, maar
wel intens. Om de verloskundige alvast te laten weten dat het mogelijk door zou
zetten, liet ik mijn man bellen. Ik zei hem expliciet dat ik er nog niet echt
behoefte aan had dat ze kwam, maar haar alleen wilde informeren. Toch zei ze hem
dat ze wel even langs zou komen. Ook mijn doula wilden we informeren en ondanks
dat ik mijn man vroeg om alleen een ‘heads up’-sms te sturen, belde hij haar en zei hij
niet duidelijk dat ze nog niet hoefde te komen, dus ook zij zou drie
kwartier later al voor de deur staan.
Ik
liet me op dat moment eigenlijk overrulen en in plaats van mijn man te zeggen
hen beiden terug te bellen en er nog even buiten te laten, gingen we samen alvast het
bevalbad in (met een touwtje uit de voordeur) en hoopte ik dat ze nog lang
wegbleven. Ach, zei ik tegen mezelf, het is de derde en ja, soms kan het dan heel snel gaan. Dus ik
snapte de wens van de vroedvrouw om al te komen. En toch had ik mijn gevoel
kunnen volgen en hen snel weer weg kunnen sturen. Na een uur goede weeën (om de
drie minuten) zwakten deze al af naar elke vijf minuten en na drie uur viel het stil.
Of dit was omdat ik me niet over kon geven aan de weeën en ze er voor mijn
gevoel gewoon te vroeg waren? Ik weet het niet, maar de volgende keer zal ik
toch zeggen wat ik echt wil.
En
zo snap ik nu des te beter hoe moeilijk het voor vrouwen kan zijn om tijdens een
bevalling te zeggen wat ze wel of niet willen. Mijn doula vertelde achteraf wel
gevoeld te hebben dat het te veel was, maar ze wist ook niet of het toch niet
ineens snel zou gaan. Mooie les voor haar en ook voor mij om als doula op je
gevoel te vertrouwen en het gewoon te vragen als je denkt dat er iets is wat de vrouw je wil vertellen!
