Een doula bevalt..

Met ons derde kindje op komst dacht ik na over de bevalling en ik wist, dit keer gaan we het weer anders doen. De vorige bevalling had ik volledig het hoe en wat bepaald omdat zowel mijn man als ik vonden ‘dat ik het uiteindelijk moest doen’ en had ik vrijwel volledig de bevalling zoals ik die had gepland. Deze zwangerschap zou de laatste zijn en ik wilde mijn man Onno er nu juist volledig bij betrekken. Juist omdat ik zelf doula ben en dus ook aan die kant heb gestaan, wist ik dat een doula echt kan helpen om een stel het vertrouwen te geven het helemaal samen te durven doen.

De gesprekken vooraf gaven ons de motivatie en gelegenheid om er rustig voor te gaan zitten en echt te praten over hoe we tegen de bevalling aankeken. Mijn man deelde waar hij tegenop zag. Dat was voornamelijk het opzetten van het bad en de verantwoordelijkheid van het eventueel aanpakken van de baby, wat hij wel graag als zijn aandeel zou zien. We bleken beiden graag te willen dat hij mij volledig steunde. Onze doula, Sophie, speelde hier op in door ons te stimuleren van te voren samen bevalhoudingen te oefenen in het bevalbad en door Onno handvatten te geven qua massage technieken, tegendruk e.d.

Het geboorteplan werd echt iets van ons samen en toen de geboortedag van onze dochter aanbrak waren we blij dat we zo ontspannen konden zijn. Het zelfvertrouwen dat de voorbereidingen mijn man hadden gegeven maakte dat hij ook echt mijn rots in de branding kon zijn tijdens de weeënstorm die in de avond losbrak. Voor mij straalde hij kalmte uit en wist hij precies het juiste te doen en te zeggen om me er doorheen te slepen terwijl we wachtten op de vroedvrouw en doula. Toen deze vrouwen eenmaal binnenstapten had Onno alles al helemaal op orde en zat ik in het bevalbad en was ik dolgelukkig met het warme water en de tegendruk.

Ik had helemaal het gevoel dat we het samen deden en desondanks werd ik gesteund door het besef dat er extra steun van mijn doula zou zijn als dat nodig was. Dat er iemand was om het geven van tegendruk over te nemen toen hij moest plassen was heerlijk en ook al deed hij het toch beter, ik was niet in paniek dat hij heel even weg was. De extra hand om vast te houden bleek een hele grote steun toen Onno over mij heen stapte het bevalbad in om ons kindje aan te pakken. Het voelde heel even alsof mijn rots in de branding wegviel toen mijn man niet meer voor me zat, maar daar keek ik in de ogen van Sophie die nog steeds mijn hand vasthield en een bemoedigend kneepje gaf. Haar ogen leken ‘wauw, daar komt je kindje dan echt’ te zeggen en ik vond de moed om weer verder te persen.

Heerlijk om nog steeds een rustpunt voor me te hebben. Sophie straalde voortdurend rust en vertrouwen uit, zelfs toen ze met in haar andere vrije hand de zware camera een geboortefoto boven mijn hoofd probeerde te nemen. Heerlijk dat ik uiteindelijk niet alleen mijn wens had om het echt samen met mijn man te doen, maar ook nog mijn grote wens voor een paar mooie geboortefoto’s vervuld zag worden. Heerlijk, zo’n doula.

Doula/mama Farola