Een doula bevalt..

Met ons derde kindje op komst dacht ik na over de bevalling en ik wist, dit keer gaan we het weer anders doen. De vorige bevalling had ik volledig het hoe en wat bepaald omdat zowel mijn man als ik vonden ‘dat ik het uiteindelijk moest doen’ en had ik vrijwel volledig de bevalling zoals ik die had gepland. Deze zwangerschap zou de laatste zijn en ik wilde mijn man Onno er nu juist volledig bij betrekken. Juist omdat ik zelf doula ben en dus ook aan die kant heb gestaan, wist ik dat een doula echt kan helpen om een stel het vertrouwen te geven het helemaal samen te durven doen.

De gesprekken vooraf gaven ons de motivatie en gelegenheid om er rustig voor te gaan zitten en echt te praten over hoe we tegen de bevalling aankeken. Mijn man deelde waar hij tegenop zag. Dat was voornamelijk het opzetten van het bad en de verantwoordelijkheid van het eventueel aanpakken van de baby, wat hij wel graag als zijn aandeel zou zien. We bleken beiden graag te willen dat hij mij volledig steunde. Onze doula, Sophie, speelde hier op in door ons te stimuleren van te voren samen bevalhoudingen te oefenen in het bevalbad en door Onno handvatten te geven qua massage technieken, tegendruk e.d.

Het geboorteplan werd echt iets van ons samen en toen de geboortedag van onze dochter aanbrak waren we blij dat we zo ontspannen konden zijn. Het zelfvertrouwen dat de voorbereidingen mijn man hadden gegeven maakte dat hij ook echt mijn rots in de branding kon zijn tijdens de weeënstorm die in de avond losbrak. Voor mij straalde hij kalmte uit en wist hij precies het juiste te doen en te zeggen om me er doorheen te slepen terwijl we wachtten op de vroedvrouw en doula. Toen deze vrouwen eenmaal binnenstapten had Onno alles al helemaal op orde en zat ik in het bevalbad en was ik dolgelukkig met het warme water en de tegendruk.

Ik had helemaal het gevoel dat we het samen deden en desondanks werd ik gesteund door het besef dat er extra steun van mijn doula zou zijn als dat nodig was. Dat er iemand was om het geven van tegendruk over te nemen toen hij moest plassen was heerlijk en ook al deed hij het toch beter, ik was niet in paniek dat hij heel even weg was. De extra hand om vast te houden bleek een hele grote steun toen Onno over mij heen stapte het bevalbad in om ons kindje aan te pakken. Het voelde heel even alsof mijn rots in de branding wegviel toen mijn man niet meer voor me zat, maar daar keek ik in de ogen van Sophie die nog steeds mijn hand vasthield en een bemoedigend kneepje gaf. Haar ogen leken ‘wauw, daar komt je kindje dan echt’ te zeggen en ik vond de moed om weer verder te persen.

Heerlijk om nog steeds een rustpunt voor me te hebben. Sophie straalde voortdurend rust en vertrouwen uit, zelfs toen ze met in haar andere vrije hand de zware camera een geboortefoto boven mijn hoofd probeerde te nemen. Heerlijk dat ik uiteindelijk niet alleen mijn wens had om het echt samen met mijn man te doen, maar ook nog mijn grote wens voor een paar mooie geboortefoto’s vervuld zag worden. Heerlijk, zo’n doula.

Doula/mama Farola

Hoogzwangere doula komt op voor wensen?

Eén van de dingen die ik als doula heel belangrijk vind, is dat de vrouw zich gehoord voelt tijdens de bevalling. Daarvoor moet ze ook zelf al haar wensen uitspreken of laten verwoorden door anderen. Dat dit niet zo makkelijk is als het lijkt, heb ik onlangs zelf ervaren.

Dat ik het lastig vind om voor mezelf op te komen kwam ik bij de 20 weken-echo al weer tegen. Ondanks dat dit mijn derde kindje is en ik inmiddels weet wat ik wil en veel vertrouwen heb in mijn lichaam, mijn bevalteam met zorg en aandacht gekozen heb en ze al mijn wensen kennen, blijkt het uitspreken als me iets dwars zit op dat moment toch nog lastig voor me. De echoscopiste duwde op mijn buik alsof het niets was. Ze deed me pijn omdat mijn kindje niet goed lag voor haar foto en in plaats van haar een halt toe te roepen vroeg ik mijn kindje te draaien (wat ze netjes deed). Mooi onderwerp van gesprek met mijn man en doula: ‘Help me herinneren dat ik een keuze heb en help me mijn stem te vinden’.

Dat dit ook tijdens de bevalling een uitdaging zou worden had ik dus wel verwacht, maar nu ook al ervaren. Ondanks dat mijn kindje er nu (37 weken en 5 dagen zwanger) nog niet is, heb ik namelijk al een voorproefje op de bevalling gehad.

Drie dagen geleden kreeg ik weeën. Nadat de contracties enige uren bezig waren en zodra mijn andere kinderen op bed lagen, werden deze heftiger en kwamen ze elke drie minuten. Eigenlijk waren ze nog steeds niet pijnlijk te noemen, maar wel intens. Om de verloskundige alvast te laten weten dat het mogelijk door zou zetten, liet ik mijn man bellen. Ik zei hem expliciet dat ik er nog niet echt behoefte aan had dat ze kwam, maar haar alleen wilde informeren. Toch zei ze hem dat ze wel even langs zou komen. Ook mijn doula wilden we informeren en ondanks dat ik mijn man vroeg om alleen een ‘heads up’-sms te sturen, belde hij haar en zei hij niet duidelijk dat ze nog niet hoefde te komen, dus ook zij zou drie kwartier later al voor de deur staan.

Ik liet me op dat moment eigenlijk overrulen en in plaats van mijn man te zeggen hen beiden terug te bellen en er nog even buiten te laten, gingen we samen alvast het bevalbad in (met een touwtje uit de voordeur) en hoopte ik dat ze nog lang wegbleven. Ach, zei ik tegen mezelf, het is de derde en ja, soms kan het dan heel snel gaan. Dus ik snapte de wens van de vroedvrouw om al te komen. En toch had ik mijn gevoel kunnen volgen en hen snel weer weg kunnen sturen. Na een uur goede weeën (om de drie minuten) zwakten deze al af naar elke vijf minuten en na drie uur viel het stil. Of dit was omdat ik me niet over kon geven aan de weeën en ze er voor mijn gevoel gewoon te vroeg waren? Ik weet het niet, maar de volgende keer zal ik toch zeggen wat ik echt wil.

En zo snap ik nu des te beter hoe moeilijk het voor vrouwen kan zijn om tijdens een bevalling te zeggen wat ze wel of niet willen. Mijn doula vertelde achteraf wel gevoeld te hebben dat het te veel was, maar ze wist ook niet of het toch niet ineens snel zou gaan. Mooie les voor haar en ook voor mij om als doula op je gevoel te vertrouwen en het gewoon te vragen als je denkt dat er iets is wat de vrouw je wil vertellen!