Doula na de bevalling?

Vandaag kreeg ik via Doula.nl een vraag die ik nog nooit eerder had gekregen, maar eigenlijk heel logisch vond: kan ik ook een doula inhuren voor na de bevalling?

Je hebt je zwangerschap en bevalling doorstaan, de kraamhulp heeft afscheid genomen, en dan moet je het als prille ouders zelf rooien. Voor sommigen staan ervaren familieleden en vrienden klaar met raad en daad, maar dat geldt niet voor iedereen.

De vrouw die mij mailde had niet zo’n netwerk waar ze een beroep op kon doen, en ze zei dat ze mede om die reden zelfs bang was om zwanger te worden. Dat was een nieuwe voor mij. Ik krijg vaak berichten van vrouwen die bang zijn voor de bevalling, maar niet voor de kraamtijd en daarna. Terwijl het leren omgaan met je pasgeboren kindje toch best een uitdaging is. Ik herinner me zelf ook de nodige paniekmomenten. Achteraf lach je erom, maar toen vonden we het reuze eng, de verse vader en ik. Het is een enorme verandering in je leven, de verantwoordelijkheid voor zo’n teer mensje lijkt haast te groot en intussen zijn je hormonen ook nog van slag. Ga er maar aan staan. Ik snap best dat je je daar zorgen over kunt maken.

Twee vormen van geruststelling kon ik deze vraagstelster bieden: ten eerst is er voor moeilijke vragen altijd het consultatiebureau. Die hebben mij op lastige momenten goed advies gegeven. Voor borstvoedingsproblemen zijn er lactatiedeskundigen en zo kun je een eind komen met praktische zaken.

Maar ik heb haar ook aangeraden contact te zoeken moet doula’s in de buurt en haar vraag voor te leggen. Ik kan me geen doula voorstellen die dan zegt: sorry mevrouw, kan best dat u bang bent, maar mijn emotionele ondersteuning houdt op als de baby er is. Dus ik verwacht dat het weinig moeite zal kosten om een doula te vinden die haar beroep ruim opvat en deze mevrouw wil komen helpen. Met een fijn gesprek en misschien ook een heerlijke (Rebozo-)massage of zo.

Toen was ik benieuwd geworden in hoeverre deze dienst al wordt aangeboden, en heb even gegoogled op ‘post partum doula’. Bestaat dus gewoon, honderden Engelstalige zoekresultaten. Maar in Nederland nog niet zo veel, daar vond ik er maar eentje. Misschien dan toch een gaatje in de markt.

Wachten...

Ik vind het heerlijk om doula te zijn! Ik ontmoet bijzondere mensen op hun kwetsbaarst, ben erbij als nieuw leven wordt verwelkomd, en mag daar nadien nog over schrijven ook! Heerlijk!

Het enige dat ik niet leuk vind van mijn werk is dat eindeloze wachten. Wanneer zal ze gaan bevallen? Toch alsjeblieft niet net als ik dat uitje met de kinderen heb gepland? Ik ben er inmiddels wel aan gewend om altijd een plan B in mijn hoofd te hebben bij alles wat ik doe. Ik durf er zelfs een beetje op te vertrouwen dat ‘mijn’ kindjes niet geboren zullen worden op een moment dat het niet uitkomt.

Mijn wachten is dus lang niet zo zwaar als het gewacht van (aanstaande) ouders. Nachtenlang wordt er soms gepiekerd over van alles en nog wat. Hoe zal het gaan? Toch alsjeblieft niet op de verjaardag van die en die! En wat nou als…?

Angst kan het wachten ernstig veronaangenamen. Eigenlijk is er maar één basisangst, namelijk Hoe hou ik controle over mezelf? Ik zie ouders op verschillende manier omgaan met groeiende angsten naarmate de bevalling nadert. Sommigen proberen ze weg te stoppen en hopen dat ze er dan niet meer aan denken (met weinig kans op slagen!). Anderen proberen ze onder controle te krijgen door eindeloos te blijven piekeren over alle mogelijke rampscenario’s (waarop het kind zelf waarschijnlijk een nieuwe weet te verzinnen!).

De enige manier om met angst om te gaan is door het toe te laten. Emoties kunnen immers alleen maar groeien als ze er niet mogen zijn. Een doula kan je helpen van je hoofd naar je gevoel te gaan. Zij zal hier met je over praten, je laten beseffen dat je heus niet stoerder zou moeten zijn, je laten benoemen waar je nou precies zo bang voor bent, en achterhalen waar die angst vandaan komt.

Vrijwel alle angsten zijn herinneringen. De eerste vier jaar van je leven ben je een open boek, je schrijft alles op en dan stáát het er, voor de rest van je leven. Emoties kun je dus beschouwen als je innerlijk kind. En daar dient eerst naar te worden geluisterd, voordat je kan worden gerustgesteld. Accepteren en ruimte maken, letterlijk en figuurlijk.

Wedden dat dan nadien blijkt dat het al dat wachten beslist meer dan waard was!

Verkooppraatje

Ik vind het zó moeilijk om mezelf te verkopen. Doorgaans hoeft dat gelukkig ook niet.

Toch wordt mij wel eens gevraagd wat ik nou zoal doe tijdens de bevalling. In gedachten ga ik dan al die bevallingen langs, om me steevast te beseffen dat de mooiste geboortes nét die geboortes zijn waarvan ik achteraf het idee heb dat ik eigenlijk niets heb gedaan!

“Nou, niet eens zoveel…”, antwoord ik dus. Ik BEN er, en beloof er te zullen zijn. Dat alleen al geeft rust, zowel vooraf als tijdens de bevalling. Ik ben er met mijn basiskennis verloskunde, mijn intuïtie, mijn massagetechnieken, mijn relativeringsvermogen, mijn ervaring, mijn vertrouwen, mijn humor en mijn hart.

“Ik hou vooral paniek buiten de deur”, vervolg ik dan. Het geboorteproces valt of staat met de juiste opbouw van de juiste hormonen. Adrenaline doet dit hele proces volkomen teniet. Uit veel onderzoeken is gebleken dat continue begeleiding tijdens de bevalling zorgt voor de helft minder verzoeken om pijnstilling. Ook halveert het de kans op een keizersnee én duurt de bevalling gemiddeld anderhalf uur korter. Door stress krijg je namelijk een slechtere doorbloeding van de baarmoeder, waardoor de weeën afnemen en de kans op een keizersnede toeneemt.

“Ik bewaak je geboortewensen”, verzeker ik. Mijn doel is een ervaring waar men met een goed gevoel op terug kan kijken, óngeacht hoe de bevalling is gegaan. Bevallingen laten zich immers niet plannen. Toch durf ik gerust een goede ervaring te verzekeren. Gewoon omdat ik weet dat ik ervoor zal waken dat je gehoord zal worden (en dat je je ook nog eens gehoord zult voelen!). Alleen dán kun je ergens goed op terug kijken.

"En tussendoor moeder ik altijd een beetje”, vertrouw ik tot slot toe. Dit klinkt misschien niet zo heel belangrijk, maar is toevallig wel precies wat vrouwen (en hun partners) nodig hebben op zo’n kwetsbaar moment in hun leven! Ik zorg dus dat er op tijd gegeten en gedronken wordt, ik stop graag even in voor een mini-dutje tijdens de rustige momenten  en ik troost als er nog even een traantje moet worden weggepinkt. Aandacht geven is het begin van liefde.