De kracht van een bewust alleenstaande moeder

Dit is het verhaal van Cindy’s snelle bevalling zonder medisch ingrijpen. Omdat Cindy een alleenstaande vrouw is, had ze een doula gevraagd om haar bij te staan.

De vliezen waren ‘s nachts gebroken en de weeën waren al flink op gang gekomen. Op het moment dat de verloskundige en ik binnenkwamen, bleek Cindy al veel verder te zijn dan ze dacht. Met 8 centimeter ontsluiting zijn we zo snel mogelijk vertrokken naar het ziekenhuis.
In de auto heb ik Cindy geholpen met ademen. Ze was de draad behoorlijk kwijt en neigde naar hyperventileren, maar met mijn tips lukte het haar weer te ontspannen. Daarna kon ze de heftige impact van de weeën veel beter aan.
Na een spannende rit door de ochtendspits bleek ze in het ziekenhuis al volledige ontsluiting te hebben. Enigszins overrompeld mocht ze meteen gaan persen. Eerst op het bed en later op de baarkruk met mij achter haar. Ze vond het heerlijk om tussen de persweeën door helemaal tegen mij aan te kunnen hangen en zich zo op te kunnen laden voor de volgende wee.
Tijdens het persen was ik er voor haar zodat ze vol op mij kon leunen. Toen ik merkte dat ze mijn fysieke ondersteuning steeds minder nodig had, heb ik haar letterlijk steeds meer losgelaten. Het was indrukwekkend om te zien dat deze vrouw, die er op eigen kracht voor gekozen heeft een kind te krijgen, nu ook op eigen kracht haar kind op de wereld ging zetten. Ze vond het heftig en overweldigend maar ze heeft fantastisch volgehouden, met als resultaat een gezonde dochter in haar armen.

Vlak na de geboorte was er heel even paniek vanwege een onverwachtse bloeding. Er gebeurde van alles, doeken werden verschoond, de navelstreng werd met spoed doorgeknipt door de verloskundige, er werd op Cindy’s buik geduwd en de placenta werd met kracht naar buiten getrokken. Ik ben zo gaan staan dat Cindy geen zicht had op deze gebeurtenissen. Ik heb met al mijn overtuiging Cindy’s aandacht op de paar minuten oude baby gericht: "Kijk nou wat een mooi meisje, kijk eens naar al dat huidsmeer, en kijk eens wat een boel haar!"
Gelukkig stopte de bloeding al snel, en konden moeder en dochter na een nachtje uitrusten gezond naar huis. Toen ik tijdens de kraamvisite vroeg hoe ze terug keek op de bloeding, zei ze kalm maar verbaasd: "Bloeding? Welke bloeding?".

We zien elkaar weer wanneer haar dochter een maand oud is. Dan bespreken we samen hoe zij en ik de bevalling ervaren hebben. Ze krijgt dan ook een door mij geschreven geboorteverhaal met foto's. Een uitgebreid verslag van 12 bladzijdes waarin ze zelfs de kleinste details terug kan lezen over de bevalling.
Een mooi document dat kan helpen deze indrukwekkende gebeurtenis te verwerken. En een mooi boekje waarin haar dochter later wellicht zal lezen hoe haar moeder met zo veel kracht en uithoudingsvermogen dit meisje op de wereld heeft gezet.

Maaike Rijnsburger
www.doulautrecht.nl

De eerste keer

Een doula bij je eerste bevalling, ja, dat zou in de meeste gevallen ideaal zijn. Maar door omstandigheden komt het er dan vaak juist niet van. En dat is jammer!

Als onervaren aanstaande ouder denk je je natuurlijk goed voor te bereiden: je haalt wat boeken uit de bibliotheek, hoort verhalen van familie en vriendinnen aan en je gaat op zwangerschapsgym of -yoga. Als je een sterke maag hebt, kijk je naar bevallingsprogramma's op televisie. Misschien denk je na over hoe je het liefst zou bevallen, of je bent meer een 'ik zie wel'-type.

Zo deed ik het zelf ook, de eerste keer. Maar wat viel het me tegen. Terugkijkend zou het met een doula erbij zo anders zijn geweest. Bijvoorbeeld in het ziekenhuis, toen mijn 'eigen' verloskundige (nou ja, ik had haar bij een controle één keer ontmoet) weg ging en ons daar achterliet bij een leger van vreemde verpleegkundigen, arts-assistenten en gynaecologen, die om de paar uur werden ingewisseld voor andere. Of in de lange uren dat we moesten afwachten of de weeën op gang zouden komen. Toen mijn man zo moe werd dat hij naar huis ging voor een slaapje. En toen ons door de gynaecoloog allerlei keuzes werden voorgelegd maar we geen idee hadden wat de consequenties daarvan waren - en of we eigenlijk wel iets te kiezen hadden. Met een doula erbij hadden we onze vragen kunnen stellen en ons gesteund gevoeld in plaats van overrompeld. Dat gevoel van 'overrompeld zijn' is na de bevalling nog lang bij me blijven hangen. Geen fijn begin van het moederschap.

Toen ik voor het eerst zwanger was, waren er nog nauwelijks doula's te vinden in Nederland. Maar ik kwam ook niet op de gedachte om er eentje te zoeken. Omdat ik geen idee had van wat me te wachten stond en wat mijn eigen rol daarin kon zijn. En zo gaat het met de meeste vrouwen die hun eerste kindje verwachten: het is vrijwel onmogelijk om een eerlijk beeld te krijgen van hoe het kan lopen. Dat heb je wel nodig om te beslissen of je het zonder doula aandurft!

Hoe is dit kennisprobleem op te lossen? Moeilijk. De boeken geven op zich wel informatie, maar zonder ervaring interpreteer je wat je leest toch op je eigen manier. De meeste mensen vertellen niet graag (eerlijke maar) 'enge verhalen' aan een zwangere vrouw; stress en angst wil je tijdens de zwangerschap liever vermijden. Of de verhalen die je hoort zijn juist zo gruwelijk dat je er alleen maar wanhopig van zou worden en je er dus voor afsluit.

Dat is voor mij een van de redenen geweest om Doula.nl op te richten en ook om aan dit Doulablog mee te werken. Zodat ik jullie, de lezers die voor het eerst een kindje verwachten, dit kan vertellen: denk er eens over om een doula bij je bevalling te vragen. Een eerste bevalling wordt tegenwoordig gezien als een 'risicobevalling', wat betekent dat je eerder naar het ziekenhuis moet en dat sneller tot medische ingrepen wordt overgegaan. Bereid je zelf ook voor op deze onzekere situatie door je te voorzien van continue emotionele ondersteuning. Ik durf best te stellen dat je daar nooit spijt van zult krijgen.

Het lijkt me gewoon fijn

Er zijn allerlei denkbare redenen om een doula bij je bevalling te willen hebben. Maar sommige vrouwen hebben niet eens een reden nodig…

“Het lijkt me gewoon fijn!”, vertelt ze me stralend tijdens ons kennismakingsgesprek. “Ik zie niet tegen de bevalling op. En ik ben er ook van overtuigd dat mijn man er vol voor me zal kunnen zijn. Maar het lijkt me gewoon fijn als jij er dan ook bij zou willen zijn!”

De zwangerschap verloopt zonder noemenswaardige klachten en de bevalling is precies op haar uitgerekende datum. Ze laat me ’s ochtends weten dat het is begonnen, maar verzekert me dat ik echt niet meteen haar kant op hoef te komen. Liever verliest ze zichzelf nog een paar uurtjes in het boek waar ze net zo heerlijk in zit.

Pas laat op de avond laat ze weer van zich horen. De weeën zijn goed op gang, maar verder gaat het nog steeds allemaal prima. Ze wil het nog een uurtje aanzien, en daarna zal ze me laten weten of ik moet komen.

Ik laat me naar bed sturen door mijn gezin (ieder uurtje slapen helpt), maar draai me op de trap alweer om. Noem het maar doula-intuïtie, maar ik wil erheen. Met mijn tas, sleutels, geboorteplan, appel en flesje water onder mijn arm, hoor ik mijn telefoon opnieuw gaan: Of ik toch maar nu wil komen? “Ik ben al onderweg!”, antwoord ik vrolijk.

Tegelijkertijd met de (zwangere!) verloskundige kom ik aan bij het enige verlichte huis van de straat. Ze blijkt al 7 centimeter ontsluiting te hebben! De verloskundige heeft nog nooit samen gewerkt met een doula en twijfelt even over de verdere gang van zaken. “Normaal zou ik nu blijven, maar je hebt al een doula, dus zullen we afspreken dat ik terug ga naar de praktijk en dat jij me belt als je me nodig hebt?” “Hoe meer vrouwenenergie, hoe beter!”, moedig ik aan. “Ja, dus blijf alsjeblieft!”, vult zij aan. “Graag!”, antwoordt de verloskundige blij.

We helpen haar in bad, dimmen het licht en luisteren hoe diep ze mee ademt met iedere wee. Deze rust is prachtig. Ondertussen vertelt hij zachtjes hun verhaal. Dat ze al zo lang van elkaar houden. Dat hun kinderwens jaren duurde om te worden vervuld. Dat hij zo trots is op haar. De badkamer is lekker warm, en dat komt vooral door zoveel liefde.

De verloskundige beaamt dat dit kindje klaar is om te worden geboren. Hij masseert, zij perst en wij stralen vertrouwen uit: meer is er niet nodig om een prachtig jongetje de wereld in te laten glijden.

Ze verhuizen met z’n drietjes naar het grote bed om elkaar uitgebreid te bewonderen en te besnuffelen. Zij baart de placenta, hij zet de camera op een statief, en wij maken ons uit de voeten. Nu is het tijd voor kersverse familie-energie.

Beneden vertrouwt de verloskundige me toe: “Wat een mooie bevalling. Ik hoop nog heel vaak zo met je te kunnen samenwerken.” Dat lijkt mij nou ook gewoon fijn!

Eerste kind brengt ouders geluk

Mensen zijn tijdelijk gelukkiger in de periode dat zij hun eerste kind krijgen. Het gelukkigst zijn ze tijdens de zwangerschap. Na de geboorte daalt het geluksgevoel langzaam tot het na 1 tot 2 jaar na de geboorte terug is op het niveau van voor de zwangerschap. Bron: Centraal Bureau voor de Statistiek

Lees meer