Outside your comfort zone, that’s where the magic happens.

De commerciële kant van het doulavak is een gedeelte dat voor veel doula’s lastig is. Als doula ligt je kracht en je aandacht bij het ondersteunen van de zwangere en haar partner. Maar bij het hebben van een eigen bedrijf als doula hoort zeker ook die commerciële kant.

Als ik naar mezelf kijk dan spelen het schrijven van dit blog, een praatje houden voor een verloskundige kring, een interview in de krant of een voorlichtingspraatje in een ziekenhuis zich niet echt in mijn comfort zone af. Toch zijn het belangrijke dingen om te doen. Het geeft bekendheid aan het doulavak en laat de grote waarde ervan zien. Daarnaast, zeker niet onbelangrijk, groei je zelf ook door over je eigen drempels te stappen. Als je dan terug kijkt na een tijdje, zie je pas de grote sprong die je gemaakt hebt. En dat geeft een goed gevoel.

Zo is het eigenlijk ook een beetje bij een geboorte. Daar is het grootste aandachtspunt voor mij als doula, om het de moeder zo comfortabel mogelijk te maken op lichamelijk én emotioneel vlak bij deze gebeurtenis die zoveel verandert in haar leven. Alles wat zij nodig heeft om zich prettig te voelen gebruik ik daarbij. Wat belangrijk is tijdens een geboorte is dat het hormoon oxytocine rijkelijk vloeit. Over dit wonderlijke stofje alleen al zijn hele boeken geschreven en er is intensief onderzoek naar gedaan. Onmogelijk om dat hier allemaal te beschrijven maar wat mij steeds weer verbaast is dat juist dit stofje voor de haast magische sfeer zorgt die tijdens een geboorte kan ontstaan. Als de vrouw ontspannen kan blijven, zich veilig voelt en zich over durft te geven aan het ritme van haar lichaam en aan de weeën, zal ze oxytocine aanmaken, wat er vervolgens weer voor zorgt dat ze goede weeën heeft. Dat proces ondersteun je als doula op verschillende manieren.

Maar waar dit hormoon ook voor zorgt, is het enorme gevoel van verliefdheid en de grote verbondenheid die je voelt als je kindje geboren wordt. Terwijl zich iets enorms afspeelt in je lichaam dat echt al je aandacht opeist en dat kan razen als een storm, dan toch komt dat magische ogenblik. Dat moment waarop niets anders er meer toe doet, de wereld stil staat en je ademloos je kind in je armen houdt, precies op dát moment bereikt het oxytocineniveau een toppunt.

Uit recente onderzoeken blijkt ook dat dit stofje invloed heeft op hoe je je later in je leven met anderen verbindt en relaties aangaat. Er is nog veel wat niet algemeen bekend is over de invloed van dat hoge oxytocineniveau tijdens onze geboorte. ( Voor wie daar meer over wil weten kan het boek “The Hormone of Closeness: the Role of Oxytocin in Relationships van Dr. Kerstin Uvnas Moberg lezen.)

Het is bekend dat bij personen die gedurende het hele proces van bevallen onafgebroken bij de barende vrouw blijven, ook het oxytocineniveau stijgt. Hoe bijzonder is dat?! Ik merk dat zelf doordat ik na een geboorte nog dagen op wolkjes loop, niets kan onthouden en vergeetachtig ben, dingen uit mijn handen laat vallen, maar vooral merk ik het aan het gevoel dat ik van de hele wereld hou. In die “roes” kan ik me niet voorstellen dat ik ooit nog ruzie zal hebben of een nare opmerking zal maken en alles heeft een gouden glans. Waar gaat dat gevoel heen na een aantal dagen? Waar blijft dat? Zo mooi geregeld door de natuur maar wat zou het prachtig zijn als dat gevoel niet weg zou ebben en we dat altijd konden behouden. Ik geloof dat de wereld er dan heel anders zou uit zien… 

Liefs Marlies.  

www.doulapraktijkgorinchem.nl

Zwanger na een miskraam; wachten op de roze wolk...

Mijn ogen gaan open en al snel word ik overvallen door een golf van misselijkheid. Gelukkig, het is er nog. Rustig draai ik me op mijn rug en leg mijn hand op mijn buik. Ja, het voelt nog vol daarbinnen. Opgelucht haal ik adem en begin ik aan mijn cracker van het nachtkastje te knabbelen. Zodra de misselijkheid wegebt, trek ik mijn pantoffels aan en ga naar beneden. Tijd voor de yoga. Bij de opstart haal ik diep adem en leg mijn hand weer op mijn buik. 'Adem diep in naar je kindje' hoor ik van mijn you-tube yoga instructrice. Zit daar een kindje? Ja dat zal wel, ik ben toch zwanger. En gezien de zere tepels, misselijkheid en volle buik-gevoel ben ik ook vandaag zwanger. Een kindje? Hmm dat moet ik nog even afwachten...

Het is al geruime tijd geleden dat ik als doula in aanraking kwam met een klant die meerdere miskramen had gehad. Voor mij is liefdevol contact met je kind prioriteit nummer 1 in opvoeding en begint dit al lang voordat je kindje geboren wordt. Het was dan ook lastig voor te stellen dat deze vrouw pas na de 20 weken echo durfde te geloven dat het kindje misschien toch echt ging komen. Er bleef twijfel ondanks het zichtbaar en voelbaar zijn van de baby. Mijn voorstel voor een meditatie voor het verdiepen van de band werd van de hand gewezen. Liefdevol heb ik hen gesteund in deze tijd. Toch knaagde er diep in mij onbegrip. Ik gunde het kindje een 'ik wil je hier bij me.. Je bent welkom!' en moeder een roze wolk van geluk, maar haar diepe wens en hoop leek overschaduwd door de angst dat het toch nog mis zou gaan.

Destijds was mijn enige referentiekader mijn eigen twee zwangerschappen (waarbij ik direct zwanger was en bij conceptie al voelde dat het 'raak' was). Zelfs bij de conceptie stuurde ik al een welkom voor dit zieltje het universum in. Ik had ondanks alle kwaaltjes zo’n roze wolkgevoel dat ik me toch moeizaam kon voorstellen dat je terughoudend bent met je welkom. Het kindje mag zich toch geliefd voelen, ook als het maar kort bij je blijft? Zo dacht ik erover. Tot vorig jaar juni..

Mijn ogen gaan open en ik rek me uit. Hmm, lekker geslapen. Ik voel me uitgerust. Als ik overeind kom merk ik dat ik me eigenlijk sowieso heel goed voel. Te goed...  Ik weet niet waarom, maar ik voel me er ongemakkelijk bij. Als ik mijn ochtendjas aanzwiep en mezelf in de spiegel zie, lijkt het wel of het beginnende buikje ook ineens weg is... Hmm. Op het toilet staat even mijn wereld stil als ik naar het wc-papierje en vervolgens ook mijn onderbroek kijk. Bloed... Even duurt het voordat ik besef wat dit betekent, ik slik en denk aan hoe ik me zo even nog te goed voelde. De realiteit van wat er gebeurd zinkt in. Nee, het kan niet waar zijn... Waarom? Ik kan de tranen niet tegenhouden. Ik ren de trap op duik in mijn bed en huil urenlang. Zeven weken zwangerschap kwamen tot een gierende halt.

Het heeft niet zo mogen zijn. Toch had ik nooit gedacht dat het mij kon overkomen. De zwangerschap was wel anders gelopen dan mijn vorige twee; heftiger. Maar elke zwangerschap is anders, ik nam het voor lief en geen kwaaltje kon mijn geluk aantasten. Elke dag las ik in mijn zwangerschapsboeken en zelfs bij het voorlezen voor mijn kinderen besefte ik dat een klein zieltje ook meeluisterde. Elke avond zong ik een wiegeliedje voor de kleine. Tot die ochtend.. Ik had van te voren niets gevoeld en nu voelde ik me alleen nog maar leeg. Het verdriet was groter en ondraaglijker dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Het voelde als een groot verlies van ons kindje, een kindje waarvan ik hield en waar ik dromen voor had.

Na vele gesprekken kwam er acceptatie. Mijn moeder (die zelf tweemaal een miskraam had) maakte uiteindelijk de opmerking die me hielp naar een stukje zingeving van deze levenservaring. 'Ergens is het ook wel alsof je nu toetreedt tot een geheime orde van vrouwen. Je kent nu ook de andere kant van het moederschap en de pijn van loslaten...' Dit sterkte me. Ik voelde destijds bij mijn bevallingen sterke verbondenheid met alle moeders. Nu voelde ik een diep respect en een verbintenis met alle moeders die dit verlies kennen. Ik voelde me rustiger. Enkele dagen later vroeg mijn moeder me 'Hoe denk je dat dit jouw doula-werk zal beïnvloeden en verrijken? Dat je echt kan meevoelen hierover? Het overkomt zoveel vrouwen...' Er kwam een diepe rust over me, wetende dat ik mijn ervaring weer kan transformeren en anderen ermee kan ondersteunen.

Nu voel ik ook dat ik nog een ervaring op aan het doen ben, die mijn doula-werk zal verrijken. Zwanger na een miskraam... Het is nog die prille fase, zes weken zwanger ben ik. Een week eerder dan toen het de vorige keer mis ging. Ook deze conceptie heb ik gevoeld, maar een 'eerst zien dan geloven'-gevoel stond deze keer meer op de voorgrond. Geen roze wolk vanaf de eerste dag overtijd, maar eerst die test afwachten, ondanks dat mijn pijnlijke tepels en lichte misselijkheid duidelijk aanwezig waren. Het gewone vertrouwen in mijn lijf en de zorgeloze roze wolk zijn ver te zoeken. Hoewel... Een glimlach als ik me misselijk voel en mijn lijf bevestigt dat het toch echt dichterbij komt. Stap voor stap wordt mijn grijze wolk witter. Toch vind ik het contact zoeken met mijn kindje beangstigend. De vorige keer hechtte ik me zo snel... Had ik al zoveel hoop en plannen, nooit was het in me opgekomen dat het mis kon gaan. Nu denk ik er voortdurend aan. Ik kan geen wc-papiertje in het toilet gooien zonder eerst te kijken of er geen bloed op zit. Ik wil dat ook dit kindje weet hoe welkom het is, dus sluit ik mijn ogen en breng ik mijn aandacht naar mijn buik. Voelt het nog 'vol'? Oké, dan kan ik weer ontspannen... Hallo? misschien zit je daar?.. Hmm later. Gek hoe mijn eerdere overtuiging ‘it’s better to have loved and lost then never to have loved at all’ voor mij even niet op lijkt te gaan. Alsof ik mezelf tegen de pijn wil beschermen. Geen babbels nog met deze baby, ik voel dat deze wolk langzaam wit wordt, maar zeker nog niet roze. In mijn hart weet ik dat dit zieltje nu al geliefd is en met deze blog zet ik dat ook in de wereld. Maar het hardop tegen de kleine zelf zeggen en mijn hoop toelaten durf ik niet. Nog niet...