Rauwe Schoonheid

Geplaatst met toestemming van de moeder.

Soms maak je als doula iets mee wat je tot in de kern van je wezen raakt en is het leven vreemd en onbegrijpelijk. Ik ben onderweg naar een cliënte. “Een cliënte” is ze al lang niet meer, daar zijn we voorbij. Ik ben haar doula en meer dan dat….. We maken een intense reis met elkaar, zij en ik, en ik voel een diepe verbondenheid met haar. Deze prachtige vrouw gaat vannacht geboorte geven aan haar kind en deze vrouw verloor haar man, de vader van de baby, door een dodelijk auto-ongeluk toen ze zes weken zwanger was van dit kind……

In de uren van de nacht en de dag die daarop volgt gebeurt iets onbeschrijfelijks, iets groots. Tijdens de intense uren van geboorte raak je als vrouw de grens van het leven, raken twee werelden elkaar. We bevinden ons in een bel, een aparte plek, waar leven en dood samen zijn. Veel hebben we gesproken over loslaten en of je wel kán loslaten in zo'n situatie. Met de geboorte van dit kleine mensje laat ze toch ook een stukje van de papa los dat nu nog in haar buik zit…. Even sluipt de angst naar binnen of dit wel thuis kan gebeuren op de manier die ze voor ogen had. In de kamer hangt verpletterend gemis dik in de lucht. En toch.… en toch is er ook liefde….. ja, Liefde. Het is alsof in deze heilige ruimte de papa haar opnieuw dit hemel-kind schenkt…. En ik zie haar voor mijn ogen vertrouwen krijgen, kracht vinden, zich vastbijten om het zelf op eigen kracht te gaan volbrengen. Ik zie haar heel diep graven en prachtig leven geven. Liefde, respect en eerbied voor haar trekken diep hun spoor in mijn hart. En ook deze geboorte voegt een laag van liefde toe. Dankbaar ben ik dat ze mij gevraagd heeft dit samen met haar te doen, dat ik getuige mag zijn van deze gebeurtenis. 

Ik weet haar omringd door een lieve vriendenkring. Vrienden van de papa die zelfs mij berichtjes sturen met de vraag of ik alsjeblieft goed voor haar wil zorgen. Er zijn vrouwen uit het dorp die voor haar gaan koken de eerste weken. We hebben samen rauwe én mooie dingen beleefd deze maanden. Ondanks het verdriet dat er is zou ik een deken van goedheid en liefde van het leven om haar heen willen vouwen en haar willen behoeden voor alle pijn. Ik hoop dat ik een beetje die deken voor haar was. Ik hoop dat ik deze maanden en deze nacht de ruimte voor haar fysiek en emotioneel wat veiliger en zachter heb kunnen maken. 

Het kleine jongetje is nu al weer even hier op aarde en heeft een geweldige moeder en een stoer broertje. Mijn doula begeleiding is afgerond… het heeft mij tot in het diepst van mijn hart geraakt. Sommige handen laten elkaar nooit meer los…. ♥

Liefs, Marlies.

www.doulapraktijkgorinchem.nl

Rust

Eventjes slapen tijdens je bevalling. Dat is waarschijnlijk niet het eerste beeld dat bij je opkomt als je je afvraagt hoe de bevalling nou toch zal gaan. Het strookt immers vast niet met de meeste bevallingsverhalen die jou tot nog toe ter ore zijn gekomen. En daarom staat het mogelijk ook (nog) niet genoteerd als een van je wensen op je bevallingsplan.

En toch kan het: eventjes slapen tijdens je bevalling. Sterker nog: het moet!

Je hoeft namelijk niet meteen te gaan klokken zodra de weeën zijn begonnen. Dat is echt hartstikke zonde van de energie, en jaagt enkel het adrenalinepeil omhoog (hetgeen het baringsproces allesbehalve stimuleert). Probeer dus liever nog even wat te slapen of anders in ieder geval nog wat te rusten. Vanuit rust kan je lichaam zich immers het allerbest voorbereiden op de bevalling die nog komen gaat. En een goede start is daarbij echt het halve werk.

En als de bevalling daarna in volle gang is, dan komt er vaak een moment dat de weeën het eventjes lijken af te laten weten. Niets is minder waar. Het proces is niet gestagneerd, maar pauzeert juist even om daarna met hernieuwde kracht de eindsprint in te kunnen zetten. Precies zo heeft Moedertje Natuur het voor je bedacht! Daar moet je dus vooral van weten te genieten (in plaats van je er zorgen over te maken of je weeën-opwekkers aan te laten praten). In het Engels heet dit niet voor niets de “rest and be thankful phase”. Geef jezelf er maar aan over en val gerust even in slaap. Even heerlijk uitrusten van wat je lijf al heeft gepresteerd tot nog toe. Even één zijn met de stilte voordat je over een poosje ineens met een kersvers kindje in je armen ligt.

Een van mijn taken als doula is om ervoor te zorgen dat (aanstaande) ouders ook tijdens het baringsproces hun rust blijven nemen. En als ik ergens trots op ben, dan is het wel op het feit dat het me tot nog toe vrijwel altijd is gelukt om ‘mijn’ koppels inderdaad even lekker in te stoppen. Even de oogjes dicht en de snaveltjes toe, niet alleen de mama’s, maar ook de papa’s!
Lucebert bemerkte niet voor niets: “Rust is het geheim van de strijders”.

Zomerblog

Daar zit je dan in het zonovergoten Zeeland op je vakantieadres. Precies acht dagen heb ik om uit te waaien tussen twee wachtperioden in. Acht dagen en wachtend op inspiratie om in deze dagen ook een blog te schrijven.

 

Gedachten aan de laatste geboorte waar ik als doula bij was deze week spoken door mijn hoofd. In het ziekenhuis waar deze geboorte plaatsvond is helaas maar een klein gedeelte van de nieuwe 'moeder- en babyvriendelijke keizersnede' overgenomen in het protocol (een ander onderwerp voor een volgend blog) De moeder wordt nu herenigd met haar pasgeboren baby en haar partner in de uitslaapkamer waar vervolgens het eerste contactuur plaatsvind. Geen kort moment van huid-op-huid contact bij mama op de operatiekamer en de baby verlaat met papa vrijwel meteen de ruimte. Als doula mag ik in dit ziekenhuis niet mee naar de operatiekamer (ook niet naar de uitslaapkamer overigens) maar wacht dan op de papa en de baby op de afdeling. Het kleine gezonde meisje huilt onbedaarlijk in de couveuse maar als we vragen of zij dan even bij papa huid-op-huid mag liggen mag dat niet omdat ze over een half uurtje naar de uitslaapkamer gaan waar mama op hen wacht... Een nieuw beleid, dat een verbetering zou moeten zijn, maar waardoor nu een pasgeboren meisje zonder aanraking drie kwartier ligt te huilen…

Ook denk ik aan wat er vaak gebeurt als ik met een groep meiden van de middelbare school werk. Als ik aan ze vraag of ze weten hoe een geboorte verloopt en hoe ze denken dat ze ooit zelf zullen bevallen, krijg ik van die soap-achtige verhalen te horen van gillende vrouwen, hulpeloos liggend in een bed, helse pijnen verdragend. Waarom is dat het heersende beeld onder jonge meiden, de toekomstige moeders? Zou er niet een tegengeluid kunnen komen vanuit de media dat laat zien dat het ook anders kan? Of op scholen: aparte meiden-voorlichtingslessen over allerlei vrouwendingen waaronder ook zwangerschap en geboorte? Ook een onderwerp voor een ander blog.

Ondertussen blader ik in het boek van Sarah Buckley: Gentle birth, gentle mothering. Mijn oog valt op wat zij schrijft over “overgave”. Loslaten of je overgeven aan iets heeft in onze westerse cultuur vaak geen positieve klank, schrijft ze. In plaats daarvan worden we aangemoedigd om vooral actief te zijn en ons leven onder controle te hebben. Deze houding kan ons ver brengen, maar in het geval van een geboorte kan een baby niet alleen op pure wilskracht geboren worden. Dan is het nodig je te begeven op het pad van de overgave. Is het ontbreken van vertrouwen in je lichaam - het vrouwelijke lichaam - de oorzaak van de moeilijkheid om tot overgave te komen? Als je zwanger bent wordt je wel erg overspoeld vanuit alle hoeken met alles wat maar mogelijk mis kan gaan tijdens de bevalling. We vergeten steeds vaker dat we deze bijzondere, natuurlijke kracht om te baren werkelijk zelf bezitten. Daarnaast zijn we ook de onvoorwaardelijke, voortdurende steun van een ervaren “geboortebewaakster” verloren. Een vertrouwde verloskundige, die continu bij je blijft, of een doula herinneren je eraan dat je zelfs genetisch gezien alle geboorten van de vrouwen tot ver terug in je familielijn in je draagt en dat je diep van binnen al weet hoe je het beste geboorte geeft aan je kind. Als je je overgeeft en de bewuste controle loslaat, komen je diepere innerlijke, natuurlijke ritmes aan de oppervlakte. Als je je over kunt geven aan de tijd die je lichaam nodig heeft om te bevallen, zonder op te willen schieten en zonder te snel in te grijpen, leer je je eigen natuurlijke ritme en dat van je baby te vertrouwen. Dat vertrouwen is ook een grote gift die je helpt in je moederschap en bij het zorgen voor je kind. Wat prachtig verwoord en goed geschreven. Heel veel informatie staat er in dit boek! Wel in het Engels, maar het is echt een aanrader, ook voor de eerste weken na de geboorte.

Ik heb me ook een beetje overgeven aan mijn gedachten, mijn prestatiedrang losgelaten en daaruit is dit “vakantieblog” ontstaan. Met zon en zee in mijn hoofd en ieder geval ideeën voor volgende schrijfsels en een hoop los zwevende gedachten die nog geboren mogen worden. 

Lieve zomergroet,

Marlies Phielix.

www.doulapraktijkgorinchem.nl  

Het verschil tussen een doula en een kraamverzorgende

Mijn bijdrage aan ons leuke doula-blog is deze keer een heel praktisch schrijfsel. Regelmatig kom ik vragen of opmerkingen tegen van kraamverzorgenden die zich afvragen of wij niet “in elkaars vaarwater zitten”.  Ik denk dat dat zeker niet zo is, vandaar dit stuk over “het verschil”.

Sinds 2006 bestaat in Nederland het beroep “doula”. Vanaf dat moment werd er vaak een vergelijking gemaakt met het werk van de kraamverzorgende. De kraamverzorgende helpt de verloskundige tijdens het laatste stuk van de bevalling. Zij verleent partusassistentie en daarna verzorgt zij de moeder en de baby in de kraamperiode. Een doula komt al tijdens de zwangerschap in beeld. Door de voorbereiding en de gesprekken die de aanstaande ouders tijdens de zwangerschap met de doula hebben, wordt een vertrouwensband opgebouwd. De zwangere gaat met zoveel meer vertrouwen in haar eigen kunnen de bevalling tegemoet, wat een grote waarde heeft.

Het blijkt steeds vaker dat er een diepe behoefte bestaat bij de barende vrouw om gebruik te kunnen maken van professionele continue ondersteuning, met alle positieve gevolgen die daarbij horen. Aan die behoefte geeft de doula gehoor. De laatste tijd gaan er steeds meer geluiden op dat kraamverzorgenden eerder in de ontsluitingsfase opgeroepen kunnen worden en dat zij extra getraind zijn om aanvullende taken te verrichten (al is er tot nu toe geen vaste afspraak dat een zwangere een beroep kan doen op deze extra ondersteuning). De rol van de doula is echter heel verschillend van die van de kraamverzorgende. 

De doula heeft uitgebreid gesproken met de ouders over de verwachtingen ten aanzien van de bevalling, hun wensen, ideeën, angsten en onzekerheden, zodat ze goed weet waar ze op moet letten tijdens de bevalling. De rol van de voorbereiding van de doula en het ontstaan van vertrouwen over en weer is zo belangrijk. Daarnaast is een doula goed opgeleid in het positief bevorderen van een natuurlijke bevalling. Ook na de kraamperiode blijft de doula vaak nog in contact met de ouders. 

Een kraamverzorgende komt als vreemde de bevalsituatie binnen en schat vanuit haar ervaring de situatie op dat moment in. Als een bevalling zich van thuis naar het ziekenhuis verplaatst, om wat voor reden dan ook, gaat over het algemeen de kraamverzorgster niet mee omdat het ziekenhuis de eigen kraamverpleegkundigen heeft. Als doula ga je altijd met de ouders mee, thuis, in het ziekenhuis en bij de eventuele overdracht aan de gynaecoloog. Ik vind het ook van grote waarde dat ik als doula de zwangere vrouw ken, weet hoe zij reageert en hoe zij is als zij niet aan het baren is. Ook de partner is voor mij zeker geen vreemde en ik weet hoe de ouders onderling op elkaar reageren.

Nog een punt van verschil: een doula zit niet vast aan een maximaal aantal te werken uren. Zij bepaalt haar eigen werktijd en geeft de garantie dat zij ook bij een langdurige bevalling constant aanwezig blijft. Zij is de persoon die de vrouw en haar partner zelf hebben uitgekozen, waarmee ze vertrouwd zijn geraakt en die hen op geen enkel moment in de steek zal laten. Juist deze continuïteit van aanwezigheid en aandacht geeft een veiliger gevoel tijdens de bevalling waardoor er o.a. minder complicaties optreden en minder vraag naar pijnstilling is.

Tijdens de persfase, als er volledige ontsluiting is, zal de kraamverzorgende de verloskundige assisteren. Ze zal al haar verzoeken inwilligen, haar dingen aangeven, spullen pakken voor haar, dingen klaarzetten en heen en weer lopen om hand- en span diensten te verrichten. De kraamverzorgende is goed ingespeeld op wat de verloskundige nodig heeft.  Zij kan daarbij niet haar constante aandacht aan de barende vrouw geven. Een doula blijft echter altijd aanwezig met aandacht en ondersteuning bij de vrouw en haar partner. Zij is goed ingespeeld op de beide ouders. Een doula is niet als eerste verantwoordelijk voor de hulp aan de verloskundige. Ondanks dat het lijkt alsof deze twee taken logisch in elkaar overlopen is er toch een groot verschil en een bepaalde tegenstrijdigheid. Toen ik zelf als doula bij een bevalling aanwezig was waarbij de kraamverzorgster er nog niet was tijdens de geboorte van de baby, voelde ik hoe ik in een spagaat terecht kwam. Natuurlijk help je de verloskundige dan, maar je focus is echt de moeder en haar partner en dat gaat op zo'n moment niet. Het voelt zowel voor de doula als voor de barende vrouw als een doorbreking van de doulataken. De kraamverzorgster werd dus echt door mij gemist! 

Zijn we niet allemaal bij elkaar om de geboorte een zo goed mogelijke ervaring te laten zijn voor de moeder en haar partner? Te helpen bij een goede, bekrachtigende geboorte ervaring, zodat zij ook als moeder op haar eigen kracht vertrouwt? Wij zorgen allemaal voor die oeroude en o zo belangrijke “circle of support” tijdens het moment van de geboorte van zowel een kind als een moeder. En daar heeft “iemands vaarwater” verder weinig mee te maken.  

“Birth is not only about making babies. Birth is about making mothers – strong, competent, capable mothers who trust themselves and know their inner strength.”  (Quote Barbara Katz Rothman)

Lieve groet, Marlies Phielix

 www.doulapraktijkgorinchem.nl

Wat betekent dat eigenlijk: doula zijn....?

“Goh, wat een bijzonder en mooi beroep” hoor je vaak, als mensen vragen wat voor werk je doet en je vertelt dat je een doula bent. Na twee jaar vind ik het doula-schap nog steeds het mooiste vak wat er is. Lang heb ik getwijfeld voor ik aan de opleiding tot doula begon. Niet omdat ik me van binnen geen doula voelde maar omdat het in Nederland een relatief nieuw beroep is en dat brengt zo zijn eigen obstakels met zich mee. Maar uiteindelijk was de roep te sterk om er geen gehoor aan te geven, de passie te groot.

Het raakt mij elke keer diep om getuige te mogen zijn van de meest rauwe, kwetsbare, krachtige en bijzondere ervaring van een barende vrouw en haar partner. Natuurlijk ben ik vervuld van bewondering en dankbaarheid bij de eerste ademhaling van de baby die met zijn hemel-ogen een nieuwe wereld in kijkt. De dagen na een geboorte loop ik op wolkjes en kan iedereen wel omhelzen. Maar er is meer…..

Er zijn dingen die je pas op je pad vindt terwijl je het loopt. Tijdens de reis die je als doula maakt kom je van alles tegen, van hele “down to earth” praktische zaken tot diepe innerlijke roerselen.

Hoe is dat bijvoorbeeld om langere tijd, soms wel vijf weken, dag en nacht “on call” te zijn? Kan je elk moment van de dag alles laten vallen als dat ene telefoontje komt? Elke nacht slaap je met je telefoon naast je bed. Als je naar de bioscoop of het zwembad gaat met je kinderen, zou het zomaar kunnen dat je halverwege weggeroepen wordt.

Kan je toch nog het slaapfeest van je zoon of dochter door laten gaan als je zelf net 40 uur niet geslapen hebt? Of toch nog even naar het schooltoneelstuk gaan waar ze maanden aan gewerkt hebben?

Kan je de barende vrouw volgen in haar dans, in haar keuzes, ook al zou je zelf wat anders kiezen? Kan je haar blijven steunen en het je niet persoonlijk aantrekken als ze heel boos of lelijk tegen je doet? Een barende vrouw is immers niet bezig met beleefd zijn, dat hoeft ze ook niet. Blijf je haar dan veiligheid bieden en kan je haar zichzelf laten zijn?

Hoe ga je om met het medische personeel van een ziekenhuis als ze een zware dienst hebben en niet zitten te wachten op een doula omdat ze er nog onbekend mee zijn? Kan je dan met zachte ogen blijven kijken, beleefd en respectvol blijven naar iedere andere professional in de kamer ondanks je vorige ervaringen of eigen overtuigingen? Kan je dan ademhalen, loslaten en met je volle aandacht bij de moeder en de vader blijven?

Het betekent ook dat je soms middenin de nacht in de auto luidkeels meezingt met harde muziek om maar wakker te kunnen blijven tot je weer thuis bent. Om dan vervolgens thuis toch niet in slaap te kunnen vallen omdat je nog zo “vol” zit van de afgelopen uren.

Kan je jezelf zo verbinden met elke moeder dat je haar aanvoelt, met haar meeleeft en haar ziet? Blij met haar bent maar je ook zorgen maakt om haar. Kan je het vertrouwen houden en haar kracht blijven bevestigen?

Ben je er ook voor de vaders? De vaders die de vrouw waar ze van houden pijn zien hebben, opgeslokt in een proces, in een wereld, die zij zelf niet kennen.

Voel je respect en verwondering voor het feit dat je gevraagd bent aanwezig te zijn bij een heel intiem moment; de geboorte van een gezin? Kan je vertrouwen hebben in het geboorteproces, in het mysterie van het leven en de wijsheid van het lichaam?

Het woord “doula” betekent “dienende vrouw”. Kan je dan thuis ook nog alles geven, als je lange tijd achterelkaar er helemaal voor de moeder, de vader en de baby bent geweest?

En dan… dan breng je ook nog altijd jezelf mee. Je eigen ervaringen, je eigen rauwe plekken. Reageer je vanuit ervaringen die bij jezelf niet prettig waren en die je anders had gewild? Heb je dat verwerkt zodat je het zuiver kunt houden? Hoe is het om doula te zijn als je zelf periodes kent waarin niet alles op orde is? Hoe ga je om met de doornen aan de rozen van je eigen leven? Voor mij werkt het zo dat als de deur open gaat en ik haar zie…… alles van mij afglijdt. Er is alleen nog de moeder, de vader en de baby die de dans van geboorte leiden. We begeven ons in een wereld waarin een eeuwigheid in seconden besloten kan liggen en tijd ophoudt te bestaan. Alle andere dingen behoren tot een andere verre wereld.

Als dan later papa, mama en baby rustig bij elkaar zijn en het tijd is voor mij om te gaan trek ik de deur achter me dicht en roep dan stukje voor stukje mijn eigen leven weer naar me terug.

Het werk wat doula’s doen is een manier van leven, je “doet” het niet, het zit in je hart. Het is een manier van Zijn. En dàt maakt doula’s zo bijzonder!

Marlies Phielix
www.doulapraktijkgorinchem.nl

Gedachtenspinsels van een doula

Het is al donker als ik terug naar huis rijd. Het licht van de lantaarns langs de snelweg valt de auto binnen en mijn hart is vol. Zojuist heb ik het laatste afsluitende bezoek gebracht aan een echtpaar wier leven voorgoed veranderd is. Ze kregen een prachtig baby-jongetje en ik mocht ze daarbij als doula begeleiden. 

Ik heb ze zien veranderen van een nuchter maar toch wat gespannen stel naar liefdevolle toegewijde ouders, vertrouwend op hun eigen gevoel. Een ervaring die je wereld even doet kantelen. Het voelt vreemd zo weg te rijden na deze bijzondere tijd met ze door gemaakt te hebben. Bij het afscheid nemen zei de nieuwe papa lachend: “Ik dacht dat het wel iets heel zweverigs zou zijn, een doula, en je weet: dat is niks voor mij, maar het is eigenlijk heel gewoon! Ik was zo blij dat je er was!” Mijn hart maakt een sprongetje van blijdschap.

Hoe komt dat toch, vraag ik me af, dat er zo'n vreemd idee van zweverigheid om de doula heen hangt? Er bestaan doula’s in alle soorten en maten, net zoals er veel verschillende zwangere vrouwen zijn. Elke doula heeft haar eigen talenten en neemt haar eigen ervaringen mee. Maar zij volgt toch vooral de wensen van de ouders… Als doula respecteer ik zonder oordeel de keuzes van de zwangere vrouw, of dat nu keuzes zijn die ik zelf zou maken of niet, dat is niet belangrijk. Er zijn geen goede of foute keuzes, wel goed geïnformeerde keuzes die juist voelen voor de aanstaande moeder. Zo blijft het altijd háár ervaring. Dus zweverig…? Nee, niet echt.

Wij Nederlanders staan er om bekend toch vooral een nuchter volkje te zijn en dat lijkt ook op te gaan voor de manier waarop tegen geboorte geven wordt aangekeken. “Er is er nog nooit eentje blijven zitten”, of “Iedereen komt toch zo ter wereld” zijn veel gehoorde uitspraken. Toch, diep vanbinnen, voelt elke vrouw dat het krijgen van een kind een levens-veranderende gebeurtenis is voor haar. Er wordt niet alleen een baby geboren maar ook een moeder. In ieder geval is het een gebeurtenis waarbij er heel veel met je lichaam gebeurt waarvan je van te voren geen idee hebt hoe dat is. Een gebeurtenis waarbij je gevoel en emoties ook een grote rol spelen, een nog grotere rol dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.

Wat is er dan fijner als er iemand bij je is, die als warm water overal doorheen vloeit en alles voor jou en je partner zo prettig mogelijk maakt. Iemand die weet wat er gebeurt, die je goed aanvoelt en die vertrouwd is voor je. Iemand die weet waar jij je goed bij voelt en die niet weggaat maar bij je blijft, wat er ook gebeurt.  Door de hele menselijke geschiedenis heen werden barende vrouwen ondersteund door andere vrouwen. Sinds ongeveer vijftig jaar is gelukkig ook de aanstaande papa bij de geboorte van zijn kind aanwezig. Samen de geboorte beleven is een intens verbindende ervaring. Juist de vertrouwde aanwezigheid van een doula kan het verschil maken en zorgen voor de ontspanning en rust die nodig is om samen een prachtige geboorte te beleven. Uit ervaring weet ik hoe waardevol de rol van een doula is en weet ook hoe bekrachtigend een mooie geboorteherinnering werkt, maar het is soms moeilijk dat zo even kort uit te leggen.

  

Ik denk aan alle nieuwe ouders die ik de laatste tijd heb mogen begeleiden. Hoe ze steeds meer vertrouwen kregen in zichzelf tijdens de voorgesprekken maar vooral denk ik aan hoe tevreden ze achteraf terug kijken op een indrukwekkende ervaring. Wat voel ik me dankbaar en bevoorrecht om zo getuige te mogen zijn van de geboorte van een heel gezin. Nog steeds is het donker als ik afslag Gorinchem van de snelweg neem. Als ik de sleutel in het slot van mijn voordeur steek is mijn hart nog steeds vol en de wereld is vol glimlachjes…

Marlies

www.doulapraktijkgorinchem.nl

De geboorte van een doula

Vierentwintig  jaar geleden werd onze eerste zoon geboren. Ik had, net als alle vrouwen die voor het eerst zwanger zijn, geen ervaring met bevallen en dus geen idee hoe ik dat zou gaan ervaren. Het enige wat ik zeker wist, was dat er een oervertrouwen in mij zat. Een weten dat het me ging lukken. En als het anders zou lopen dan op eigen kracht, dan was het ziekenhuis een mooie oplossing. Maar wel aan het einde van het spectrum van mogelijkheden. Zo ging ik mijn bevalling in.

In die tijd bestond de doula nog niet. Ik had naast mijn man en de verloskundige, een vriendin uitgenodigd om er bij te zijn. In ruil daarvoor zou ze bij me kramen. Een topdeal: ik raad het iedereen aan. Maar goed, eerst bevallen. Het begon rond middernacht en zou uiteindelijk ruim een dag duren, maar dat wisten we toen natuurlijk nog niet. Tijdens de bevalling leerde ik hoe mijn lichaam werkte om onze baby geboren te laten worden. Het was hard werken en soms had ik er geen zin meer in. Maar het was ook fascinerend! En ik ontdekte, dat ik, doorgaans onafhankelijke vrouw, nu enorm steunde op mijn man. Dat vond ik bijzonder. Wat gebeurde er? Dat hij onafgebroken bij me was gaf me veel rust en een veilig gevoel. Hij zag, soms eerder dan ikzelf,  een wee aan komen, hielp me dan uit bed, praatte me door de wee heen en takelde me weer in bed, waar ik kon bijkomen van de oerkracht die in mij woedde. Het werkte als een tierelier. In de jaren daarna volgden nog drie zonen. En elke bevalling leerde ik beter hoe ik comfortabeler en vlotter kon bevallen. Zoon vier was er binnen vijf uur. Toen was ik klaar met geboorte geven; ik had het in de vingers. Wat ik ook geleerd had was hoe ongelofelijk belangrijk de onafgebroken, onvoorwaardelijke steun van mijn man was geweest, elke bevalling weer. Hij leerde mij wat de effecten van doula-ondersteuning waren. Maar dat wist ik toen nog niet. Ik had nog een lange weg te gaan.

Regelmatig werd ik na mijn bevallingen gevraagd bij geboortes aanwezig te zijn. Vanwege mijn eigen ervaringen, mijn instelling en het vertrouwen dat ik heb in geboorte geven . Na een paar jaar ontmoette ik Mary Zwart. Een verloskundige die mij binnen vijf minuten zei dat ik een doula was. Ik kon dat beamen, want ik had eens in een Amerikaans boek over de doula gelezen en herkende me daarin. Ze wees me op de mogelijkheid om me te scholen tot doula. En zo kon het gebeuren dat ik een paar maanden later in Amsterdam ingewijd werd in de weldadige werking van de doula door Debra Pascali- Bonaro. Alles viel op z’n plek; het voelde als thuiskomen. Dit was precies zoals ik het zelf ervoer. De professionele doula was geboren. Het was toen medio 2006.

Als kersverse doula had ik er natuurlijk reuze zin in: kom maar op zwangeren! Maar niemand wist van het bestaan van de doula. Veldwerk was dus nodig. Ik zocht contact met alle verloskundigenpraktijken in mijn omgeving. Immers, daar zijn de zwangeren te vinden. Maar vrijwel elke verloskundige reageerde afwijzend. De doula was overbodig. Dat deden ze zelf wel en bovendien zou ik het leukste stukje van hun begeleiding overnemen. Dat klopte niet, maar daar hadden ze geen boodschap aan. Dat was dus geen ingang. Via mijn website en het organiseren van een lezing meldden zich de eerste vrouwen. En wat werden het geweldige ervaringen!

In mei 2007 kwam ik binnen vier dagen twee keer in actie als doula. De baby’s waren met een tussenpose van drie weken gepland, maar ze besloten vlot na elkaar te komen. De eerste werd in het ziekenhuis geboren. Een flinke negenponder. Op eigen kracht, hoewel de vrouw van tevoren bezworen had dat ze zonder ruggenprik niet zou gaan bevallen. Het liep anders. Ze bleek over veel doorzettingsvermogen te beschikken en elke wee fantastisch op te vangen. Ze vond het heerlijk dat ik haar hielp bij elke wee en haar daarna begeleidde bij het ontspannen tussen twee weeën door. Daardoor hield ze het moeiteloos de negentien uur vol die de bevalling duurde. De andere vrouw beviel thuis. Na een versie in het ziekenhuis waar ik ook bij was, kon ze haar grootste wens, een thuisbevalling, in vervulling laten gaan. Ze wilde mij er graag bij omdat ze zich helemaal als vrouw wilde laten gaan. En dat deed ze. En hoe: een extatische bevalling! Zo werd binnen een week twee keer een doula geboren. Dat was ik en ik voelde me vereerd en vervuld. Wat een prachtige weg was ik ingeslagen.

Nog steeds begeleid ik met grote regelmaat vrouwen en hun partners op weg naar en tijdens de geboorte van hun kindje. Elke keer is het weer magisch en steeds ervaar ik de meerwaarde van mijn inbreng als doula: meer rust, meer vertrouwen, meer kracht, meer weten en meer zin in bevallen bij de aanstaande mama en papa. Allemaal zaken die een voorwaarde zijn voor een passende en voorspoedige bevalling. Ervaar het zelf!

Ben je benieuwd naar het bevallingsverhaal van beide moeders? De geboorteverhalen van Charlotte en Milan zijn te lezen op mijn website www.praktijkeigenwijz.nl